دست‌نوشته‌ای که نابود می‌شود

زندگانی ما به زنده‌مانی تبدیل شده؛ این روایت امروز و دیروز نیست؛ روایت‌ سال‌ها و دردهاست. لابلای همین زنده‌مانی‌هاست که نتیجه می‌گیریم تا بگوییم "هیچیم اگر منتقد نباشیم". اما تا نقد میکنیم، ناخودآگاه كافر می‌شویم؛ چراکه نمی‌دانیم بودنمان برای چیست.
سید محمد حسین هاشمی یعنی من. از بچه‌های هفته‌نامه پندارم؛ پندار قدیم؛ پندار روزگاران ابتدایی دهه هشتاد. در خبرگزاری پانا كار خبرنگاری را شروع كردم تا تنها خاطره زیبای كودكی، آغاز فعالیت متبرك ملعون روزنامه‌نگاری باشد. در گیرودار همین بود و نبودها بودم كه برای تحصیل به تبریز رفتم. چند هفته نامه محلی، خبرگزاری ایسکانیوز و ایسنای آن شهر شد محلی برای ادامه فعالیت‌هایم. به تهران بازگشتم. تهران را با خبرگزاری‌های موج و  ایلنا و روزنامه‌های سرمایه، تهران‌امروز، خورشید، روزگار، قانون، فرهیختگان، همشهری، کلید و مجلات نسیم‌، مشق آفتاب، زندگی مثبت، آساره، نسیم بیداری، تجارت فردا، سخن ما و پیشه و تجارت گذراندم تا حالا روزگار نود و ششم را به انتظار گشایشی برای آینده بنشینم.
در این میان، کمی هم اجرای برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی را گوشه کارنامه‌ام گذاشته و می‌گذارم؛ شاید باشد همان عشقی که از کودکی در انتظارش بودم...
دست نوشته‌هایی كه می‌دانم نابود می‌شود را می‌نویسم تا نابود شود هر آنچه می‌نگاریم روزی كه نه یادی از ما باشد و نه احوالی...